Bezcenny Dar

Pisałam jakiś czas temu o Fundacji "Dom Pełen Serca". O wspaniałych ludziach, którzy otworzyli swoje serca na dzieci, które bardzo potrzebują miłości i poczucia bezpieczeństwa. I wiecie co? Z każdym dniem uświadamiam sobie , że coraz mniej jest takich ludzi jak Pani Ola i Pan Zdzisław. Z ogromnym podziwem obserwuję to co się u nich dzieje i kibicuję im z całych sił. Wystarczy spojrzeć na jakiekolwiek zdjęcie. Radość bije z oczu tych dzieciaków. Ogromna radość a zarazem spokój. Bo nareszcie są kochane , bezpieczne i szczęśliwe. Mają to co mieć powinno każde dziecko Nareszcie ktoś je szanuje, poświęca im uwagę, czas i przede wszystkim daje poczucie bezpieczeństwa. Alusiątka są wiecznie uśmiechnięte. W nowym domu nie brakuje im niczego. Ani zabawek, ani kreatywnych zajęć ani własnego kąta. Wszystko to co dla nas jest codziennością dla nich było marzeniem, które każdego dnia spełnia Pani Ola i Pan Zdzisław .I jak tu ich nie wielbić, nie podziwiać, nie szanować? Przecież to Anioły są! Znam osobiście ich syna, Patryka i przyznam szczerze,że niedaleko pada jabłko od jabłoni :) . Dobrze, że są jeszcze na świecie tacy ludzie, można odzyskać wiarę w człowieka. Ostatnio do ich drużyny dołączyli Katia i Staś. Kolejne skrzywdzone przez los maluchy. Na początku były bardzo nieufne i przerażone. Dziś tulą się do nowych rodziców i opowiadają o swoim krótkim, lecz smutnym dotychczas życiu. "Kocham Cię Ciociu" ,mówi niepewnie Staś i wtula się w ramiona Pani Oli. Trzyletni chłopiec nie może uwierzyć, że tu gdzie teraz mieszka nie przyjeżdża Policja, że nikt go tu nie będzie bił i karcił. 

-Jak to nie ma Policji? Pyta z niedowierzaniem a jego oczka robią się ogromne ze zdziwienia. 

Trzylatek zdążył przywyknąć , że wizyty Policji w "domu" to codzienność. Serce mi ściska, kluchę mam w gardle i płakać się chce, W takich momentach nienawidzę tego świata. Cóż On komu zawinił? Przecież ma dopiero trzy latka...

Do Alusiątek trafiają właśnie takie dzieci. Przerażone, skrzywdzone i niekochane. Przychodzą pełne niepewności, żalu i smutku. A dzięki staraniom Cioci Oli i Wujka Zdzisława stają się silniejsze i do nowych rodzin wyruszają jako zupełne inne dzieci. Już nie budzą się w nocy krzycząc ze strachu, Zaznali rodzinnego ciepła, miłości, szacunku i czułości. I z takimi wartościami zaczynają nowe , lepsze życie. Prawdziwe życie. Niesamowite to wszystko. Te dzieciaki tyle przeszły, tak wiele wycierpiały a mimo to cieszą się każdą sekundą i z uśmiechem witają każdy nowy dzień. Powinniśmy się tego od Nich uczyć, Ogromna siła drzemie w tych małych ciałkach. Niejednokrotnie słyszy się o tym , że dziecko zostało skatowane, porzucone czy zamordowane. Mnóstwo jest takich paskudnych i przerażających historii. A z każdą historią związane jest właśnie takie bezbronne dziecię , które rozpaczliwie pragnie ciepła i miłości. Przecież to tak niewiele, to nic nie kosztuje...

Wymiana korespondencji z Panią Aleksandrą sprawiła, że spojrzałam na to zupełnie inaczej. Pozwolę sobie zacytować jej słowa : "Nie chodzi mi o rozgłos. Chcę tylko aby inni zobaczyli, że wspólnymi siłami możemy zdziałać dużo a ja niestety sama świata nie zbawię". Ma rację kobieta. Absolutną. Czy jest tu ktoś , kogo kompletnie nie rusza los tych biednych dzieci?Ktoś, kto nie chciałby im pomóc? Nie sądzę. Wszyscy jesteśmy ulepieni z tej samej gliny i na każdego z Nas cierpienie bezbronnych istot działa tak samo. Zacznijmy od drobnych gestów. Od wstąpienia do pobliskiego Domu Dziecka, obdarowania tych dzieci drobiazgami. Nawet najmniejszych gest skierowany w ich stronę , będzie dla Nich wielki. Bo przecież one pragną tylko normalności. Zwykłej , najzwyklejszej codzienności. Ciepłej zupy, czystych ubrań, spokojnego snu i całusa na dobranoc. Pragną tego co nic nie kosztuje. Smutne to a zarazem bardzo motywujące i prowadzące do refleksji. Dziękuję Pani Aleksandro za to, że dzięki Wam tak wiele sobie uświadomiłam. Niczym są problemy, którymi przejmuję się każdego dnia w porównaniu z tym co czują i przeżywają te dzieciaki. Życie mamy tylko jedno i trzeba je przeżyć jak najlepiej. A dawanie radości innym ,  to największa motywacja, przynajmniej dla Mnie :