Alutek.

Znowu wspomnieć muszę, że czas płynie nieubłaganie. Najmłodsze dziecko w naszej rodzinie, mój dzidziuś maleńki, moja malusia królewna za kilka dni zostanie pasowana na przedszkolaka! Alutek, nasza błękitnooka ślicznotka z blond czupryną. Wiecznie uśmiechnięta i pełna energii. Pamiętam jakby to było wczoraj, jak pierwszy raz powiedziała "baba", jak stawiała pierwsze kroki i sklecała pierwsze zdania. Przecież dopiero co ją ze szpitala przywieźli! Taką malusią, drobniusią i kruchą...a dziś już fochy stroi, pyskować potrafi a nawet płakać na zawołanie. Rysuje cudnie, wierszyki recytuje, piosenki śpiewa, wciąż jest w biegu i porusza się z prędkością światła. Uśmiech z jej cudnej buźki nie znika. I to jej łobuzerskie spojrzenie, które miała od maleńkości...zostało do dziś i jest jeszcze bardziej łobuzerskie- tak, jest łobuzem, ale ja przecież łobuziaki kocham najmocniej! W marcu będą jej 4 urodziny, a ja wciąż widzę w niej dzidziusia, malutką dziewczynkę, której trzeba we wszystkim pomagać, bo przecież sama sobie nie poradzi. I gdy tak biegnę, żeby pomóc jej kurteczkę zapiąć, czapeczkę założyć, buciki zdjąć, Ala patrzy na mnie ze zdziwioną miną i mówi :

- Ja sama umiem! Jestem duża!

No jaka duża ja się pytam?! Żadna duża, malutka, moja iskiereczka maleńka...czteroletnia iskiereczka, która już chodzi do przedszkola! Nie odpowiada mi to, ani trochę! A jak sobie pomyślę, że przyjdzie taki czas, że nie pozwoli już się tak bezkarnie ściskać i całować to aż mi się słabo robi. Chyba się załamię, w depresję popadnę i zamknę się w sobie. Tak będzie. Albo na siłę będę tulić, bo cóż mi innego pozostanie...